Toen ik Anne Savage in Miami tegenkwam en haar vroeg of ze geïnteresseerd was in een interview, reageerde ze meteen positief maar moest me wel teleurstellen dat ze het niet niet meteen kon doen. Haar Miamiprogramma was vanaf dag 1 gevuld met gigs bij een aantal gerenommeerde clubs, radioprogramma’s en natuurlijk de nodige ‘sun, sea and sand’ afspraken. Ze wilde hier dus geen interviews doen. We spraken af om het op een andere manier, ergens anders en op een later tijdstip te doen.

Een paar weken na Miami kreeg ik antwoord van haar PR bureau dat ze een gaatje voor me hadden en dat we het gesprek het beste telefonisch konden afwikkelen want Anne’s rooster werd er maar niet leger op. Nu ben ik eigenlijk geen voorstander van dergelijke onpersoonlijke interviews. Ik kijk nu eenmaal graag naar gezichtsuitdrukkingen en body language – die verraden over het algemeen meer dan wat de mensen willen loslaten. Ik had Anne al een lijstje met vragen gemaild en besloot om haar maar alle vrijheid te geven wat antwoorden betreft.

“Ik ben ondertussen wel gewend om op deze manier interviews en vraaggesprekken af te wikkelen. Mijn agenda laat het tegenwoordig moeilijk toe om mensen te ontvangen of meetings aan te gaan met de pers, dus is de telefoon of e-mail een welkom alternatief.”

Een muzikaal begin
“Al van jongs af aan zit ik in de muziek“, begint Anne. “Samen met mijn vier broers en twee zussen heb ik al sinds dat ik kon lezen ook muziek moeten leren lezen. Ik moet daarbij wel eerlijk bekennen dat ik het destijds ontzettend haatte, want zeg nou eerlijk, niets is minder leuk als je buiten al je vriendjes en vriendinnetjes ziet spelen en jij zelf moet verplicht je viool- en klassieke gitaarlessen volgen. Later, in mijn tienerjaren had ik er wel profijt van, want met mijn muziekachtergrond is een plekje in een band eerder verzekerd. We speelden allerlei stijlen, dus een specialisering naar één specifieke sound zat er niet bij. In de tussentijd luisterde ik natuurlijk ook veel naar muziek en spendeerde al mijn geld om platen te kopen. Pas in 1991 toen ik full time in de housescene terecht kwam kocht ik mijn eerste decks.”

“Mijn eerste gig was ergens in ’88 bij de Kurfew Club. Dit was nog voordat House zijn echte intrede had gemaakt en dat clubs nog veelal in de HipHop- en Electrohoek zaten qua muziek. Dus alles tussen Mantronix en Salt & Peppa en weinig mixen! Niet echt spannend eigenlijk. Mijn eerste echte ‘big break’ kreeg ik in 1993 toen ik resident werd bij Club Angels in Burnley die als een van de eerste clubs alleen maar House en Techno draaide. Het was een van de beste clubnights in het noorden van Engeland. Ik stond daar regelmatig in de line up met namen als Carl Cox [door hem ben ik ook gaan mixen], Joey Beltram en Laurant Garnier. Aan mij was de taak om de avond op te warmen en kreeg daar destijds £25 voor. Geloof me, ik was allang blij en zou het zelfs voor niets hebben gedaan want betere leermeesters kon ik me niet wensen. Mijn vader was zelfs een keer wezen kijken en schudde afkeurend zijn hoofd. Dad, one of these days I’ll be famous! zei ik hem en ging gewoon verder.

Later dat jaar werd ik ‘ontdekt’ door een promotor uit Leeds en deze zorgde ervoor dat ik een gig kreeg bij Ark in Leeds. Ark stond bekend om de grote events die zij organiseerden. Ik werd ook resident bij Ark en bleef dat tot het einde van hun bestaan. Tijdens Ark’s hoogtij dagen stond ik vaak in een line-up samen met Rob Tissera, Graeme Parke, Juan Atkins, Carl Cox en Sasha. De scene was destijds nog erg gefragmenteerd. In die periode werkte ik ook nog eens in een platenzaak [Eastern Bloc] en kwam dus met dance muziek in aanraking dat wel in de breedste zin van het woord geïnterpreteerd kan worden. Deze variaties hebben mijn stijl van draaien zeker beïnvloed. Met mijn Ark-residentie en mijn nieuwe stijl van draaien kwam ik in aanraking met mijn eerste agent, Unlimited DJ’s die mij steeds meer bookings regelde op nationaal niveau. Langzamerhand kreeg ook de pers lucht van mij maar het ging niet allemaal ‘overnight’.”

Energy
“Omdat ik veel met Carl Cox omging wist ik ook dat ik toch steeds dieper het hardere segment in rolde. Ik hield van zijn manier van optreden en zijn sounds. Zo vond ik het altijd weer een hele beleving als ik met hem een club in liep. Die energie die daarbij vrij kwam en de vriendelijke manier waarop hij zijn fans benaderde was toch altijd weer een voorbeeld voor mij. Muziek met veel energie was voor mij daarom echt een must. Zo draaide ik veel tracks van R&S, Loaded en van Strictly Rhythm. Zo ben ik in het bezit van alle tracks van Red Planet, Axis en Edge Records. Destijds waren er nog niet zoveel verschillende House genres maar energie was toch altijd wel de bepalende factor. Nu is Hard Dance mijn ‘main style’ en daarmee ben ik bij het grootste deel van de crowd ook bekend. Toch heb ik soms nog wel eens uitstapjes naar Techno [omdat ik hiermee begonnen ben] en naar Breaks. Breaks is overigens iets compleet anders, waar ik samen met 2 gasten – Stewart Bennet en Commie – onder de naam Freakybeatz DJ’s draai. We hebben zelfs een radioprogramma op www.ministryofsound.com. Toch is 99% van mijn bookings op Hard Dance gebied en daar ligt ook mijn passie. Loads of NRG! Of ik een favoriete track heb? In feite maakt het weinig uit want een goede track is een goede track ongeacht het genre. Misschien dat een techno/breaks track iets meer indruk op me maakt vanwege mijn geschiedenis.”

DJ-ing outside of the UK
“Residenties heb ik de laatste tijd niet meer. Ik vind het fijner om gewoon overal ter wereld te kunnen draaien waar ze me willen hebben. Zo speel ik deze zomer vooral op Ibiza bij Eden en Privilege. Ongeveer vijf keer per jaar ga ik naar Amerika en Canada. In Canada heb ik trouwens ook mijn favoriete buitenlandse club. Bij Club Guvernment in Toronto had ik in 1996 mijn allereerste buitenlandse gig en dat geeft toch een emotionele band. Verder ga ik twee keer per jaar naar Japan en Zuid-Oost Azië en ga ik minimaal een keer per jaar naar Australië, New Zealand en Zuid Afrika. Dit jaar kijk ik ook erg uit naar mijn debuut gigs in India en Zuid Amerika. Een gig in Rio is altijd al een droom geweest en daar ga ik dit jaar dus echt naar toe.

Toen ik bij Guvernment voor het eerst achter de decks stond bleek dat ik de eerste vrouwelijke DJ was die zij ooit gezien hadden want de dansvloer was bezaaid met gasten die alleen maar met hun mond open naar mij hebben staan staren en gewoon stil stonden. Na een plaat of drie kwamen ze er toch achter dat het allemaal wel lekker ging en toen stonden uiteindelijk toch met zijn allen te dakken. Velen van hen zeiden me, dat ze zeker vijf uur lang door een meter sneeuw hadden gereden om bij mijn gig aanwezig te zijn. Super cool toch als je zoiets hoort?

Over heel de wereld stelt iedereen mij dezelfde vraag; wat is mijn favo buitenlandse gig. Daar kan ik bij jullie heel kort over zijn want jullie kennen dit als geen ander – DanceValley natuurlijk! Jammer genoeg heb ik maar een keer daar mogen draaien maar de ervaring is onvergetelijk. 100.000 mensen die in gras op een zonnige dag staan te dansen op de beste House ever. Mooier kan toch niet. Ik zou heel graag weer eens bij DanceValley willen draaien dus ‘fingers crossed’. Zo heb ik ook nog nooit in een Nederlandse club gedraaid en dat moet toch ook wel en keer lukken, toch.”

Marketing versus Success
“Vandaag de dag is succes voor altijd en eeuwig vastgekoppeld aan een goed draaiende marketingcampagne. Door marketing krijg je naam, je naam zorgt voor de gigs en de gigs zorgen weer voor meer spin off. DJ Managers en clubeigenaren willen nu eenmaal geld verdienen met het product dat jij als DJ neerzet. Het is een vicieuze cirkel dat je nu eenmaal hebt met de vercommercialisering van de hele dance muziek. In mijn ogen moet je als succesvolle DJ, superveel talent hebben of je moet er goed uitzien, of [het liefst] beide. Kortom, je moet iets hebben waar de pers meteen op kan duiken als nieuw project. Ik heb geluk gehad omdat ik al in deze scene bezig was voordat het zo commercieel werd. Ik zal er denk ik ook wel blijven zolang ik maar goede muziek blijf maken.

Toch zal ik niet altijd ingaan op de wensen van de marketing en kijk ik vooral want de dansvloer wilt. Zo zal ik dus nooit harder draaien dan wat ik nu al doe, ook al zal dat commercieel wel de wens zijn. In de afgelopen tien jaren is mijn stijl min of meer mee geëvolueerd en zal wel blijven evolueren. Zoals ik al zei kijk ik heel goed naar de dansvloer en zal ik mijn sets zodanig inrichten om in te kunnen spelen op de wensen van de crowd. Ik probeer gewoon zelf eerst nieuwe dingen in plaats van zogenaamde trends te volgen.

Zo probeer ik – net zoals andere UK DJ’s – de laatste tijd veel meer Hard Style en Continental Hard Dance in mijn set te integreren. In Nederland hebben jullie daar ‘dedicated’ feesten voor. In de UK hebben wij helaas geen Hard Style feesten dus we moeten deze heel erg populair wordende sound wel integreren. Zo heeft bijvoorbeeld Ed Real een eigen label [Nukleuz Black] opgericht dat zich speciaal hierop richt en samen met het nieuwe talent Alex Kidd van Good Greef brengen ze het onder de aandacht van de UK clubbers.”

Een andere manier om het als DJ te maken is wel het zelf produceren. Zo heb ik onlangs twee tracks gemaakt, ‘Parasite’ en ‘Never Never Land’ beide zijn door het Tidy label opgepikt. Ook heb ik een goede relatie opgebouwd met Nukleuz en zal ik mijn horizon [en sounds] verbreden door producties neer leggen bij verschillende labels. In de afgelopen jaren hebben de verschillende toonaangevende labels hun eigen sounds gecreëerd en daaraan wil ik graag mijn eigen steentje bijdragen.

De laatste vraag die ik voor haar heb brengt haar aan het lachen. Een tijdje geleden was er een tv programma genaamd ‘Faking it!’ waarbij een meisje, zonder enige DJ ervaring, binnen een maand onder Anne’s begeleiding een smashing DJ zou worden.
“Heel toevallig keken mijn vriend en ik een herhaling van deze aflevering op de BBC en alles kwam weer helemaal terug. Het was echt één van de meest intensieve dingen die ik ooit gedaan had. Het is toch wel heel moeilijk te omschrijven hoe het voelt om zo iemand in zo’n korte tijd te zien veranderen en ontwikkelen. Want hoe je het ook wendt of keert, je veranderd iemands leven voor altijd. Sian, zo heette het meisje, had zelf een klassieke muziek opleiding [ze speelde de cello] en was helemaal niet thuis in de House. Gelukkig verliep alles naar wens. De bedoeling was dat Sian een set neer zou zetten tijdens een reguliere clubavond en een professionele jury zou de ‘faker’ uit de drie DJ’s van de avond moeten plukken. Niemand van de jury raadde het.
Club Slinky was mijn eerste gig nadat ‘Faking it’ voor het eerst op tv was geweest en ik werd belaagd door mensen die ontzettend geïnspireerd waren door de show. It really blew me away! Ook in winkels wordt ik aangesproken door mensen en ik weet van Sian dat zij ook nog steeds in de straten wordt aangehouden en gefeliciteerd. Sindsdien participeer ik steeds meer mee met DJ workshops, – discussions en –masterclasses en ik vind het geweldig om mijn kennis door te geven aan kinderen en tieners omdat ik ze zelf nog niet heb.”

In Nederland zijn jullie net als wij Engelsen net zo getalenteerd en passievol met muziek bezig. Als je zo kijkt naar al dat talent dat uit zo’n klein landje komt – Marco V., Ferry Corsten, Tiësto, Cor Fijneman – dan moeten jullie gewoon trots zijn dat jullie Hollanders zijn……

Love,

Anne Savage xxx

JFK

Links:
www.annesavage.net
www.freakybeatz.com
www.ministryofsound.com
www.htfr.com [Hard to Find Records]
www.massiverecords.com